Avropada yaşayan xristianların Yaxın Şərqdəki müqəddəs torpaqların müsəlmanların əlindən almaq üçün açdıqları səfərlərə Səlib yürüşləri deyilir. Bu səfərlərdə iştirak edən xristianlar səfərə çıxarkən sinələrinə və qalxanlarına, səfərdən qayıdarkən isə kürəklərinə qırmızı xaç taxırdılar. Buna görə də onlara xaçlılar deyirdilər. 1096-1270-ci illər arasında 8 səlib yürüşündən birinci və dördüncü ekspedisiyalarda yalnız krallar iştirak etmədi. Ən mühüm səlib yürüşləri birinci və üçüncü Səlib yürüşləridir.
19-cu əsrdən etibarən Səlcuqluların təzyiqi altında olan və Anadolunu itirən əllərindən alan Bizanslılar türklər İstanbula qədər yaxınlaşdıqda Papaya müraciət edərək təcili yardım istədilər. Onlar İstanbulun süqutu halında Türkiyənin irəliləyişini heç bir qüvvənin dayandıra bilməyəcəyini və Avropanın da böyük təhlükə ilə üz-üzə qalacağını bildirdilər.
Bundan sonra qrafların, hersoqların və cəngavərlərin rəhbərliyi altında alman, ingilis, norman və belçikalılardan ibarət böyük bir xaçlı ordusu İstanbula toplandı. Türklərdən aldıqları yerləri Bizanslılara verəcək, əvəzində Bizanslılardan ləvazimat və sursat alacaqdılar. 1096-cı ildə Anadoluya gələn xaçlı ordusu uzun mühasirədən sonra İzniki aldı. Bundan sonra səlibçilər yoluna davam edərək Əskişəhər yaxınlığında I Qılınc Arslanın orduları ilə qarşılaşdılar. Lakin səlibçilərin çoxluğu qarşısında geri çəkilmək məcburiyyətində qalan I Qılınc Arslan vur-qaç döyüşlərinə başladı. Çətinliklə irəliləyən səlibçilər nəhayət Toros dağlarını keçərək Antakyaya gəldilər. Səkkiz aylıq mühasirədən sonra buranı da tutdular. Sayları az qala 600 min nəfərə çatan səlibçilərin gücü Antakyadan Qüdsə gəldikdə 50 min nəfərə qədər azalmışdı. Səlibçilər Antakyadan sonra Qüdsü ələ keçirdilər. Şəhəri qarət edən səlibçilər isə 70 min müsəlman və yəhudini qətlə yetirmişlər (1099).
